„Породувањето траеше 54 часа, а потоа починав“: Приказната за мајка која била на „другата страна“ половина час, еве што ја вратило назад

Приказната за мајка која по тешко породување кое траело 54 часа и раѓањето на нејзиниот син Мило, починала половина час, а потоа успеала да се врати во живот.

За британската писателка Нилуфер Атик, породувањето беше најстрашното и најубавото нешто што ѝ се случи. Нилуфер имаше искуство блиску до смртта по компликациите за време на раѓањето на нејзиниот син Мило, кој се роди по 54 часа тешко породување и итен царски рез.

Нилуфер Атик (49) се сруши и не покажа знаци на живот речиси половина час, чувствувајќи дека полека се „лизга“ од овој свет. Денес, таа тврди дека нејзиното искуство блиску до смртта било најдоброто нешто што ѝ се случи во животот.

Како и повеќето луѓе, таа читала за искуства блиску до смртта - тунели од светлина, средби со починати најблиски, а постпарталното крварење обично било причина за смрт кај жените во породување. Нејзиното искуство било сосема поинакво.

„Не го напуштив моето тело, никој не ме викаше од „другата страна“. Но, чувството беше толку блажено што ме ослободи засекогаш од стравот од смртта.“

54 часа агонија

Нилуфер имаше 41 година кога го роди својот син Мило, по неверојатни 54 часа породување. Иако не очекуваше лесно породување, немаше поим што ја чека.

„Контракциите почнаа одеднаш, веднаш силни и на секои три минути. Отидовме во болница, но нè пратија дома велејќи дека не сум доволно отворена. Имав толку многу болки што не можев да одам и повраќав, но постојано ми велеа дека е „нормално“.“

По 19 часа дома, таа се врати во болница, одбивајќи повторно да биде вратена. Болката била неподнослива.

„Мило беше наопаку, главата му го блокираше породилниот канал, затоа не напредував. Дури откако ни беа животите на двајцата во опасност, направија итен царски рез. Но, дури ни тогаш не помина како што треба. Анестезиологот ми даде премногу спинална анестезија и престанокот на дишењето речиси ме чинеше живот.“

Мило се роди, но веднаш беше префрлен на интензивна нега поради проблеми со дишењето. Нилуфер, иако пресреќна, беше во состојба на шок.

„Си реков: „Кога ќе го донесеме дома, тогаш ќе имам време да се опоравам.“ Но, моето тело имаше други планови.“

Лизгајќи се до смрт

Два дена подоцна, додека го посетуваа Мило во болницата, Нилуфер почувствува вртоглавица.

„Мислам дека треба да седнам“, прошепоти таа пред да се сруши. „Не бев во несвест. Слушав сè околу мене, медицинската сестра како вика за помош, лекарите како ми поставуваат прашања, но не можев да одговорам, да се помрднам, да ги отворам очите. Само се чувствував како полека да тонам во друг свет.“

Во следните 28 минути, лекарите се обидуваа да ја оживеат.

„Знаев дека умирам. И бев во ред со тоа. Чувството беше неописливо. Беше како чиста среќа да ме обзема, илјада пати посилна од сè што некогаш сум почувствувала. Тонев во темнина, но таа темнина беше топла, безбедна, без болка.“

Немаше тунели, немаше светлина, немаше ангели. Само чувство на мир.

„Чувствував како дишењето ми се забави до целосен застој. Но, немаше паника, немаше страв. Беше како моето тело да се топи во чиста екстаза.“

Лекарите, во очаен обид да ја разбудат, болно ја штипкаа, ја боцкаа со игли, ја викаа по име.

„Сакав да им врескам: „Оставете ме на мира! Дозволете ми да уживам во ова!“ Но, не можев да се помрднам.“

Статистиката вели дека ова се најчестите здравствени проблеми со кои се соочуваат жените при породување.

„Морам да се вратам кај Мило!“

И тогаш, во тој совршен мир, една мисла ја потресе од прегратката на смртта - Мило!

„Одеднаш помислив: „Морам да се вратам кај син ми!“ И како да ми течеше ледена вода низ вените, се намуртив и се освестив. Токму во тој момент, лекарите ми дадоа инјекција адреналин.“

Таа се тресеше толку многу што не можеше да држи чаша вода.

„Сестра ми ми рече: „Навистина нè исплаши.“ Партнерот ми објасни што се случило. Телото ми беше во шок, а органите ми снемаа кислород. Им требаа 28 минути да ме оживеат.“

Кога сфати колку е блиску до смртта, сите очекуваа да биде потресена. Наместо тоа, таа се насмевнала.

„Беше неверојатно!“ му рече на партнерот. „Речиси умрев, тоа е најубавото искуство што сум го имала.“ Тој ја погледна збунето, мислејќи дека сè уште не е сосема своја. Но, таа беше целосно свесна за тоа што зборува.

„Смртта повеќе не ми изгледа страшна. Не се плашам од болка, не се плашам од крајот. Знам како изгледа и знам дека е убава.“

Денес, осум години подоцна, таа вели дека го цени животот повеќе од кога било.

„Не сум сигурна дали мојот партнер верува во она што му го кажав. Не зборувам често за тоа, бидејќи се плашам дека луѓето ќе мислат дека сум луда. Но, сега знам, смртта можеби не е ужасниот крај што го замислуваме.“

Фото:Принтскрин/ Инстаграм
Извор: Yumama.mondo.rs