Не е бунт, туку растење: Зошто тинејџерите не кажуваат сè на родителите

Односот меѓу тинејџерите и родителите често е исполнет со многу прашања, дилеми и недоразбирања.

Едно од најчестите е: дали тинејџерите треба да им кажуваат сè на своите родители? Одговорот не е едноставен, затоа што балансот меѓу доверба и приватност е чувствителен, особено во оваа фаза на раст и развој.

Психолозите објаснуваат дека адолесценцијата е период во кој младите почнуваат да градат сопствен идентитет, да учат да носат одлуки и да развиваат лични граници.

 Природно е тинејџерите да не сакаат да споделат баш сè, особено приватни мисли, симпатии или моменти на несигурност. Тоа не значи дека ја изгубиле довербата во родителите, туку дека почнуваат да бараат свое место во светот.

Од друга страна, родителите имаат право и потреба да бидат информирани за важни нешта — како безбедноста на своето дете, евентуални ризици или проблеми во училиштето. 

Клучот не е во контролата, туку во отворена и искрена комуникација. Кога родителите покажуваат разбирање наместо осуда, тинејџерите полесно се отвораат.

Експертите препорачуваат родителите да не инсистираат на апсолутна искреност по секоја цена, туку да создадат атмосфера на доверба во која детето само ќе сака да зборува. 

Најдобриот однос не е оној во кој тинејџерот кажува сè, туку оној во кој знае дека секогаш може да се довери.

Freepik