До која возраст играта е корисна, а кога станува бегство од реалноста?

Играчките, видеоигрите и разните облици на забавни активности се неизбежен дел од детството. 

Но, прашањето кое сè почесто го поставуваат психолозите е — до која возраст игрите се корисни, а кога треба да направат место за посериозни активности и одговорности?

Според детските психолози, играта е основен дел од развојот до околу 12-годишна возраст, кога помага во учењето, креативноста и развојот на социјалните вештини. Во адолесценцијата, односно од 13 до 18 години, таа сè уште има позитивна улога, но треба постепено да се трансформира — од детска игра кон спорт, хоби или уметничка активност која гради дисциплина и личен идентитет.

По навршување на 18 години, играта како примарна форма на слободно време треба да се замени со активности кои поттикнуваат зрелост, како спорт, патувања, волонтерство, културни настани или учење нови вештини. Секако, и возрасните имаат потреба од забава, но психолозите предупредуваат дека кога играњето — особено видеоигрите — станува бегство од реалноста, тоа може да доведе до изолација, губење на мотивација и дури зависност.

Играта е најдобра кога е средство за раст, не цел сама по себе. Таа не треба да исчезне целосно од животот на возрасните, но треба да добие нова форма — како дружење, спорт или креативно изразување. Како што велат експертите: „Игрите треба да нè научат на живот, а не да нè сокријат од него.“

Freepik